Rozdział 2

Rozdział 2

Wstawał nowy dzień, a w oknie pojawił się pierwszy promyk słońca. Ranek to była dla Ambre najwspanialsza pora dnia. Wszystkie zmartwienia zabrał z sobą poprzedni dzień. Wszystko stawało się jasne i oczywiste na wszystko patrzyło się z lepszej strony. Zawsze dziewczynce wydawało się, że to, co dzieje z samego rana nic nie zdoła opisać. Każdy nowy dzień to inne możliwości i wybory. Ambre nic nie przeszkodziło w patrzeniu na pierwsze promienie słońca wyłaniające się z za horyzontu. Siedziała przy oknie i myślała o słońcu i o nadchodzącym dniu. Dziewczynka aż do odsłonięcia się ostatniego promienia czekała. Jednak wiedziała, że musi później wstać od okna i zejść na dół. Ambre, więc zrobiła to, co zwykle. Wstała i zeszła na dół. Jej matka stała już w drzwiach i czekała na nią.

-Ambre musimy już wychodzić. Mam być w pracy punkt ósma. –Dziewczynka wróciła się po plecak i pojechała z mamą. W czasie drogi żadna z nich się nie odzywała się. Ambre była pochłonięta słońcem, a matka swoją pracą. Panowała grobowa cisza. Słychać było tylko stukanie kół o beton.

-Tu cię wysadzam. Biegnij, bo się spóźnisz. –Ambre pośpiesznie wysiadła i gdy zbliżała się do drzwi usłyszała znajomy głos.

-Ambre!

-Cześć Emma! Chodźmy, bo się spóźnimy.

-Dobrze. Chodźmy już. – I obie weszły do sklepu.

Po pracy Ambre i Emma jak zwykle poszły do domku na drzewie. Obie kochały go. Czuły się tam jak w swojej własnej magicznej krainie.

-Emmo może rozbudujemy ten domek. Bo jeśli tak zrobimy to będziemy miały więcej miejsca do rozmów. –Mówiła, Ambre z rozmarzonym wzrokiem.

-No dobrze tylko jak się do tego zabrać?

-To proste trzeba wpierw zrobić projekt, a później trzeba budować już według niego. –Emma skinęła głowę na znak, że się zgadza, a jej kruczo czarne włosy ułożyły się w charakterystyczną falę. Jej złociste oczy zaś błysnęły jasnym światłem niczym gwiazda. Obie zabrały się do rysowania. Emma wyjęła kartki ze skrzyni oraz ołówek. Dziewczynki sądziły, że pójdzie im świetnie jednak, gdy wzięły ołówki w ręce i wszystko było gotowe ich uśmiechy i podekscytowanie znikło z twarzy. Pojawiła się za to myśl: „No tak uważałyśmy, że to łatwe. Chyba się pomyliłyśmy” i siedziały bez ruchu pochłonięte myślami, aż nagle obie podskoczyły i zaczęły rysować z takim zapałem, że nawet zapomniały gdzie się znajdują. Obie skończyły dokładnie w tym samym czasie, a ich projekty wyglądały, co dziwniejsze, identycznie. Dziewczynki zaczęły się śmiać, choć było jasne, że będą tego samego zdania.

-Ambre czas nam miną tak szybko. Może przyjdziemy tu jutro i zaczniemy, bo dziś jest za późno.

-No dobrze, ale… a niech będzie.

-Co? Czyżby coś w domu było nie tak? Przecież twoja mama wyjechała, a ty nocujesz u mnie.

-No tak. Masz rację nie mam się, o co martwić. –Powiedziała Ambre i razem Emmą schowały drabinkę i poszły do domu.

         Gdy weszły do domu Emmy był już wieczór. Kolacja czekała na stole. Pani Filam, matka Emmy, oraz jej ojciec pan Filam, siedzieli już przy stole.

-Dzień dobry Ambre! Jak się miewasz? Wyglądacie na bardzo zmęczone. –Powiedziała pani Filam i spojrzała na dziewczynki. Były całe zakurzone. Matka Emmy wiedziała, że znów były w domku, dlatego nie pytała, co się stało.

-Dzień dobry Pani. Miewam się dobrze tylko jesteśmy trochę głodne. –Powiedziała Ambre i uśmiechnęła się.

-Mamo możemy już zacząć jeść? Jestem strasznie głodna.

-Dobrze, dobrze. Tylko nie jedzcie za szybko. –Powiedział pan Filam, a dziewczynki usiadły do stołu. Wszyscy zaczęli jeść.

         Po kolacji obie dziewczynki poszły do łóżek. Ambre często nocowała u Emmy, a Emma u niej, dlatego w każdym domu miała swoje własne łóżka w tym samym pokoju.

-Emma! Jak myślisz, po co moja mama wyjechała? –Powiedziała cichym głosem, Ambre i spojrzała na nią.

-Ja? Nie wiem. Ale się nie martw. Na pewno wróci. –I Emma uśmiechnęła się.

-Tak myślisz? Bo… ja już nie wiem, co myśleć. Ona coś przede mną ukrywa. Bo… wczoraj to… zachowywała się bardzo dziwnie i… -i zatrzymała się, bo nie była pewna czy powiedzieć swojej najlepszej przyjaciółce czy nie. Bo z jednej strony naprawdę wiedziała, że może jej zaufać, lecz z drugiej może wziąć ją za wariatkę, a wtedy nić przyjaźni może stać się słabsza na drobne urazy. Emma nalegałaby zdradziła swą myśl, lecz na próżno. Im bardziej nalegała tym bardziej Ambre zamykała się w sobie. Emma patrzyła na nią z ciekawością. W jej oczach było widać zaciekawienie, a niezłomny uśmiech był oznaką prawdziwej przyjaźni do swej towarzyszki. Zawsze przyobiecywały sobie niezrównanie wzajemną przyjaźń. Niewiele osób zostało związane takim wzajemnym zaufaniem i uczuciem jak te dziewczynki. Każda z nich miała marzenia i wzajemnie wymieniała się nimi z drugą. Dziwne było, że co dzień pamiętały swoje sny. Tak, że się nimi wymieniał. Słowem wszystkim, co tylko się dało wiedzieć o jednej wiedziała tak, że druga. Znały się obie na wylot. Gdy jednej nie było w szkole druga wiedziała, co się z nią dzieje. Były jak siostry. Zawsze o tym marzyły i od kiedy pamiętały żyły w zgodzie i nie miały przed sobą tajemnic.

         Ambre odwróciła się i zasnęła z myślą o lesie, co zawsze na nią działało kojąco i uspokajało ją. Emma zaś jeszcze chwilę poleżała. Gnębiła ją myśl, „Co tak skrywa moja przyjaciółka. Przecież wie, że może mi zaufać”. I z tą myślą zasnęła w nadziei, że następny dzień odsłoni przed nią tę tajemnicę.